''Ik ga naar Frankrijk en kom nooit meer terug''

Wat herinner je je nog van je ‘Vitelia-periode’?

Van 1990 tot 2015 heb ik bij Vitelia Voeders als operator gewerkt in de fabriek in Oirlo. In die periode heb ik ook een tijdje deel uitgemaakt van het Vitelia-preventieteam. Al met al ben ik ruim 25 jaar onderdeel geweest van de ‘Vitelia familie’. En dat deed ik met veel plezier!

De eerste jaren werkten we met een klein team en hadden door de gezamenlijke pauzes ook veel contact met de collega’s van de administratie en toenmalige verzekeringstak, het huidige Summa. Ik herinner me nog de prettige werksfeer. Iedereen kende elkaar, de lijnen waren kort en de nauwe band tussen directie en medewerkers vond ik erg plezierig.

Hoe is de switch in je leven ontstaan?

Na mijn vertrek uit Overloon heb ik, samen met mijn vriendin Maudy, ruim 20 jaar in het Brabantse Nuenen gewoond. Toen in 2015 een einde aan onze relatie kwam heb ik besloten om mijn leven radicaal om te gooien.

Mijn broer woonde in Zuid Frankrijk, het departement Gers, in de Armagnac streek. Hier heeft hij in 2005 samen met zijn vriendin een boerderijtje gekocht. Ik was er al eens op vakantie geweest en merkte toen al dat ik mij in die omgeving erg goed thuis voelde. De rust, de sfeer, de warmte van de zon en het slaperige plattelandsleven had een enorme aantrekkingskracht op mij. Dit riep herinneringen op naar mijn jeugdjaren, de tijd dat ook het platteland in Nederland nog deze eigenschappen had. Ik vond dat prachtig en dat gevoel zette mij aan het denken.

Hoe ziet je nieuwe leven er uit?

Toen mijn broer Math en zijn vriendin Caroline me op een dag belden en lieten doorschemeren dat ze wel wat hulp konden gebruiken, wist ik het meteen. Ik ga naar Frankrijk en kom nooit meer terug. Na 25 jaar in de fabriek te hebben gewerkt wilde ik naar buiten. Leven en werken in de natuur, opstaan bij het krieken van de dag en dan met de kippen op stok. Fantastisch toch!

Ik hielp de familie mee met het melken en het maken van kaas, boter en yoghurt. Het vee verzorgen, hout stapelen voor de winter en samen met mijn schoonzus Caroline op de boerenmarkt in Eauze huisgemaakte producten verkopen. Ik voelde me als een ‘god’ in Frankrijk. Na enkele jaren bleek dat het lastig was om uit het bedrijf drie inkomens te halen en ben ik me op wat anders gaan oriënteren. Ik heb toen een snoeicursus in de wijnbouw gevolgd en ben aan het werk gegaan in de wijnbouw.

Het wijnbouwareaal in de Armagnac is ruim 15.000 hectare groot. Het merendeel van de oogst wordt vergist tot wijn en vervolgens gedestilleerd tot een fruitige Eau de vie; Frans voor ‘levenswater’ en een verzamelnaam voor allerlei sterke dranken, die vaak worden gemaakt van vergiste en daarna gedestilleerde vruchten. Deze Eau de vie krijgt na opslag in eikenhouten vaten zijn amberkleurig en rijpt tot de brandewijn Armagnac. Armagnac is een sterk alcoholische drank (40%) die zijn naam heeft gekregen van de gelijknamige streek.

Ik werk nu bij Chateau Saint Aubin in Réans. Hier help ik af en toe mee in de wijnschuur of in de opslag, maar meestal ben ik buiten te vinden. Ik verzorg de wijnstokken in de wijngaard. Om de productiviteit van de plant te verhogen is het snoeien erg belangrijk. Elke wijnstok heeft een andere vorm/groeiwijze en snoeien op de juiste wijze vereist veel creativiteit, inzicht en kennis. Met een elektrische snoeischaar ga ik van plant naar plant van rij naar rij. Heerlijk vind ik dat, ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig zou zijn met mijn werk. Daarnaast houdt het me ook nog fit. Ik leg tussen de rijen op

een dag vaak meer dan 15 km af. Leuke bijkomstigheid is dat het tevens een goede training is voor een van mijn grootste hobby’s, Long-Distance hiking. Oftewel anders gezegd: het ‘ontiegelijk’ ver wandelen met een grote rugzak, maar dat klinkt wat minder spannend, haha.

Enkele jaren geleden ben ik zelfs naar Nederland gelopen. Ik was uitgenodigd voor een familiereünie en kwam op het idee om de reis te voet af te leggen. Ik vertelde dit tegen mijn zus. En zij reageerde niet eens verbaasd. Je doet maar, je kunt nog altijd ergens op de bus stappen, was haar reactie. Dat zou kunnen inderdaad maar dacht bij mezelf dat gaat zeker niet gebeuren. Ik dacht twee maanden nodig te hebben en ben zonder enige verdere planning vertrokken.

Toen de reünie werd afgelast verviel gelukkig mijn deadline waardoor ook de druk verdween en ik rustiger aan kon doen. Ik had het plan in mijn hoofd zitten dus ik besloot evengoed aan de reis te beginnen.

Met een tent in mijn rugzak begon ik aan de route die grotendeels over de Santiago de Compostella wandelweg van Vezelay loopt en door de Dordogne, Bourgogne en de Champagnestreek naar het Maasdal kronkelt. 2200 km verder stond ik ‘s avonds in het donker voor het bordje Overloon. De oerkreet die vanuit het diepst van mijn longen klonk werd gedempt door een hevige Hollandse regenbui. Welkom in Nederland.

Mijn hond Melba is bepakt en gezakt met een rugzakje, ze draagt hoor eigen brokjes

Het wandelen beviel mij uitstekend en het smaakte naar meer. Vorig jaar heb ik een route dwars door de Pyreneeën gelopen, van de Atlantische kust naar de Middellandse zee. Terwijl ik gevraagd word voor mijn bijdrage in deze Vitelia Vitaal ben ik bezig met een tocht van 1500 km over Frankrijks mooiste Santiago de Compostella route, de GR65. Mijn hond Melba vergezelt mij tijdens de tocht. Ook zij is bepakt en gezakt met een rugzakje en ze draagt haar eigen brokjes.

Tijdens al mijn tochten kampeer ik in de natuur. Ik zet ‘s avonds in de schemering de tent op en breek deze in alle vroegte weer af. Leven op het ritme van de natuur. Ik vul mijn dagen met lopen, eten en slapen. Als je zo een tijdje onderweg bent word je er verdomt goed in. Je loopt beter, eet beter en slaapt beter. Als ik ’s avonds, genietend van de zonsondergang, met mijn hond bij de tent zit en een flesje wijn ontkurk, voel ik me gelukkig.

Een van mijn andere hobby’s is het maken van filmpjes tijdens mijn wandelingen. Gewapend met mijn mobiel en een driepootje en veel op en neer lopen, ben ik mijn eigen filmcrew. De beelden monteer ik vervolgens tijdens de winteravonden. Met het resultaat probeer ik anderen te inspireren. In 2020 heb ik in het naburige Barbotan les Thermes een huisje gekocht op een vakantiepark. Ik ga nog regelmatig bij Math en Caroline langs voor een bak koffie. Het is ook mijn adres voor kaas, yoghurt en boter.

Mijn zussen met echtgenoten komen regelmatig op vakantie, ze logeren dan bij Math en Caroline in hun vakantiehuisje. Nee, ik zie mezelf nog niet teruggaan naar Nederland. In de loop der jaren is er in Nederland veel veranderd. Ik weet dat het onvermijdelijk is, maar de snelheid waarmee dat gaat valt je pas echt op als je enkele jaren weg bent.

Na enkele jaren de ‘weldaad’ van het vredige Armagnac te hebben mogen ervaren kan ik steeds moeilijker omgaan met de hectiek in Nederland. Ondanks dit vind ik het altijd leuk om weer een bezoekje te brengen, maar ga dan ook weer graag terug naar Frankrijk. Ik ben erg tevreden met mijn nieuwe leven hier. In Nederland fantaseerde ik vroeger weleens over wat te doen tijdens mijn pensioen en fantaseerde dan vooral over een leven in het zuiden van Europa. Welnu hier ben ik dan, wonend in Zuid Frankrijk op een vakantiepark met zwembad genietend van mijn prepensioen