"Aanvoelen en zien wat er moet gebeuren!"

Van Grashoek naar Lomm

Twan: “Mijn vader komt uit een gezin met elf kinderen en woonde naast zijn broer in Grashoek, ze hadden allebei een gemengd bedrijf. De bedrijven lagen bijna tegen elkaar aan en werden slechts gescheiden door een looppad. Er werd efficiënt en goed samengewerkt, het aanschaffen van gereedschap en bedrijfsbenodigdheden zoals een schop of een kruiwagen gebeurde altijd in overleg zodat ze op ieders bedrijf inzetbaar waren. Omdat er in Grashoek beperkte uitbreidingsmogelijkheden waren, zijn mijn ouders in 1971 naar Lomm verhuisd waar ze zich in ‘t’ Hanik gevestigd hebben. Hier stond destijds een woonhuis en een grupstal voor 60 koeien waarmee ze zijn gestart. In 1974 is vervolgens de eerste ligboxenstal gebouwd.

Toen ik 28 jaar was heb ik het bedrijf van mijn ouders overgenomen en in 2000 de stal grondig verbouwd met een jongveestal en ligboxen. Vervolgens is in 2012 de nieuwe ligboxenstal voor 200 koeien gebouwd, die net op Duits grondgebied staat. Dat was aanvankelijk een hele heisa. Op een gegeven moment zaten hier tien Duitsers aan de keukentafel. Mensen van de gemeente, diergezondheid, natuurbeheer en andere instanties, ze wilden allemaal de plannen inzien en meepraten. Ze vonden het allemaal een mooi plan maar niemand zette de handtekening voor een akkoord. Na lang wikken en wegen en overleg met mijn bedrijfsvoorlichter gingen ze akkoord met dien verstande dat als er tijdens de bouwperiode in een straal van 300 meter geen ‘vogel met een kromme neus’ (red. Twan bedoelt een wulp) ging broeden. Want dan zou de bouw tijdelijk worden stilgelegd.

We zijn gaan melken met drie melkrobots en hebben de stal zodanig ingericht dat we bij een uitbreiding naar 200 of meer koeien, eenvoudig een vierde melkrobot konden installeren.
Achteraf bijbouwen kost tenslotte altijd meer dus ik wilde
hierop voorbereid zijn. Een jaar later kwam al de vierde melkrobot.”

Aanvoelen

“Het bedrijf is zodanig ingericht en van een omvang dat ik het nagenoeg alleen af kan. Ik heb één medewerker die hier twaalf uur in de week diverse werkzaamheden verricht.
Naar school gaan was nooit mijn ding. Na het basisonderwijs heb ik enkel nog de Landbouwschool afgemaakt. Ik ben meer van de praktijk, boer zijn is voor mij het goed aanvoelen en zien wat er moet gebeuren. Daarnaast is de ondersteuning van Vitelia erg belangrijk. Dat is mijn manier van ondernemen.

Door de melkrobots, een zelfrijdende voermengwagen en het uitbesteden van alle akkerbouwwerkzaamheden aan een loonwerker kan ik het werk goed alleen af. Ik sta om 6 uur op en heb om half 9 al veel gedaan. Je hebt natuurlijk pieken maar gemiddeld genomen kan ik het goed af. De melkrobots nemen veel werk uit handen. Vroeger hadden we het met veel minder koeien veel drukker. Het hooischudden doe ik zelf maar alle overige landwerkzaamheden heb ik bewust uitbesteed. Ik heb zo niet de zorg of de machines het wel doen en geen werk aan het onderhoud, dat is de loonwerker zijn zorg.

Met de computer werken is niet mijn ding, dat regelt mijn vriendin. Managementcijfers doe ik zelf niets aan, dat verzorgt Ivo Coumans, verkoopadviseur van Vitelia Voeders. Hij moet ervoor zorgen dat er genoeg melk uit het krachtvoer komt. Het voer is het belangrijkste samen met de diergezondheid. Als dat goed is, dan zijn de resultaten ook goed.
Het gaat niet alleen om de hoeveelheid liters melk maar ook om de kostprijs. Die moet je zo laag mogelijk houden. Daarbij helpt Vitelia Voeders ook.

De klik met de adviseur moet er zijn en die is er met Ivo, ik kan altijd op hem terugvallen en heb vertrouwen in hem.

Hetzelfde geldt voor Pascal Kleeven, verkoopadviseur van Vitelia Agrocultuur. Vitelia Agrocultuur levert hier gewasbeschermingsmiddelen en bemestingsadvies. Ze staan waar nodig voor me klaar en leveren een uitstekende service”.

Arbeidsefficiëntie

We vragen Twan wat de kracht van zijn bedrijf is, waar hij zich in onderscheid.
Twan: “Onderscheidend? Dat weet ik zo snel niet en daar moeten anderen maar over oordelen. Dat kan Ivo beter vertellen, hij komt op veel verschillende bedrijven.”
Ivo: “Een sterk punt op het bedrijf is de arbeidsefficiëntie, hoe Twan veel melk produceert met relatief weinig arbeidskracht. Dat vind ik erg knap hoe je dat doet.”
Twan: “Ik heb daar waar mogelijk geautomatiseerd. De koeien liggen op matten. Hier heb ik voor gekozen omdat dit minder werk is. De matten strooi ik een keer per week in met zaagsel. Dat is een uurtje werk. Ik krijg er energie van als ik mijn dag efficiënt kan inrichten, dus als er geen gekke dingen gebeuren of problemen met de dieren zijn. Op tijd beginnen dan krijg je veel gedaan en ben je op tijd klaar. Daarnaast geniet ik als het voer in de kuil komt en de kwaliteit goed is.”

Ik vind het jammer dat we geen eerlijke prijs voor onze producten krijgen.

Jammer

“Ik vind het fantastisch om boer te zijn maar een ding moet me van het hart. Ik vind het jammer dat we geen eerlijke prijs voor onze producten krijgen. In de handel richting consumenten wordt het meeste geld verdiend in de keten. De handelaar koopt iets in en weet vooraf al vaak waarvoor het weer verkocht wordt. Lekker makkelijk geld verdienen.
Er zijn naar mijn idee slechts twee schakels belangrijk, de boer/tuinder aan het begin van de keten en aan het einde de supermarkt. Alle schakels tussen boer en consument verdienen aan onze producten en als er ergens in deze schakels meer kosten zijn dan gaat dit ten koste van de producent, de boer dus.

De verkoopprijs staat immers vast, je kunt in de supermarkt en op internet zien wat een liter melk of een kilo gehakt kost.
Eigenlijk zouden we als agrariërs een tussenschakel in bezit moeten hebben. Velen van ons zijn zelf al bezig om alle schakels er tussenuit te halen door zonder tussenhandel aan de supermarkt te leveren. Onze agrarische producten worden eerder duurder door de vele controles dan door het produceren. Dat is mijn mening.”

Trike

Twan is een man die niet graag in de spotlights staat. Zo houdt hij er ook niet van om op de foto te gaan.

Toch weten we hem uiteindelijk over te halen om op de foto te gaan, zelfs meerdere malen. Als we hem vragen naar zijn hobby’s noemt hij de kaartclub, maar dat is meer ‘kwatsen’ dan kaarten. Als Ivo hem vervolgens vraagt of hij niet iets vergeet kijkt Twan hem vragend aan. “Wat dan?”

Ivo: “In de schuur staat een prachtige trike die kunnen we toch mooi op de foto zetten.” Twan: “Dat kan maar dan moet je wel morgen terugkomen als mijn vriendin Mariëlle er is, dan kan ik samen met haar op de foto.”

Dat hadden we er graag voor over.